Bir TV Programı ile Tanı Aramak

Henüz tanı konmamış hastalıklara sahip insanlara yardım etmek için kitle kaynaklı bir yaklaşım kullanan iki yeni tıp programını ilk kez duyduğumda, bu programlara çok şüpheci yaklaştım. Sağlık hizmeti veren uzmanlar sizi başarısızlığa uğrattıysa, neden insanlara rastgele sorunun ne olduğunu düşündüklerini sormuyorsunuz?

Daha sonradan anlaşıldığı üzere, bu konuyla ilgili hislerim hem doğru hem de yanlıştı. İlk program olan "Chasing the Cure , hastalıklarına tanı arayan birkaç kişiyi öne çıkarmak için canlı bir Talk Show formatını kullanıyordu. Programın sunucusu Ann Curry semptomlarını sorarken, mesajlar ve metinler geliyor, hastalara destek verip veya tanı önerilerini paylaşıyordu.

Bu sırada doktorlardan oluşan bir panel (çoğunlukla) gereksiz bilgileri eleyerek katkıları gözden geçiriyordu. İzlediğim bölümde bir teşhis bulmaktan ziyade yapılanlar, izleyici sayısı ve çevrimiçi etkileşimi artırmaya yönelik görünüyordu. Öte yandan profesyonel bir tanı arayışı da başarılıdır. Bu durumda doktorlar potansiyel nedenleri listeler. Testler kamera arkasında yapılır, ancak bunlara nadiren başvurulur. Sonunda, doktorlar kararlarını vermek için Curry ve katılımcıların yanına gelirler.

Sesi tuhaf, ucuz bir stüdyo, şov müziği ve gerçek acı çeken insanların duygularını sömüren manipülatif röportajlar. Ve nihayet nadir hastalıkları teşhis eden doktorların yaptıkları zorlu çalışmaların bir gösterisini yapılır. Her dakikasından nefret ettim.

Hastalar için Bir Destek Sistemi

Bu yüzden Netflix’in "Diagnosis ’ini neden denemeye karar verdiğimden emin değilim, ama yaptığım için memnunum. Program bir doktor olan Lisa Sanders tarafından tıbbi gizemler hakkındaki The New York Times Magazine için bir köşe yazısına dayanmaktaydı. Program kapsamında bir tanıya ulaşmaya yardımcı olabilecek bilgileri paylaşmak isteyen herkes için vakalar seyircilerle paylaşılıyordu.

Her bölümde bir kişiye odaklanılıyordu. Sanders, program boyunca hastayla konuşuyor ve aldığı video mesajları paylaşıyordu. Mesajların çoğu, semptomları tanıyan tıp öğrencileri, hayvanlarda bu tür sorunları gören veterinerler ve benzer hastalıkları olan kişiler gibi bilgili kaynaklardan geliyordu.

Programa katılan hastalar yıllarca ABD sağlık sistemi tarafından hayal kırıklığına uğrayan hastalardı. "Diagnosis gibi programlar ve programa katkı yapanlar bu hastalar en azından şimdilik ihtiyacı olanı veriyor gibi görünüyor. Uzun süre hiç kimse bu insanları umursamadı. Şimdi en azından büyük bir destek sistemleri var.