COVID-19 İngiliz Varyantı Farklı Belirtilere, Reenfeksiyona ve Bulaşıcılığa Yol Açıyor Mu?

Aralık 2020 tarihinde İngiltere’nin güneydoğusunda izole edilen COVID-19 B.1.1.7 varyantının immünolojik açıdan anlamlı birçok mutasyona sahip olduğu ve hızla yayılabildiği tespit edilmiştir. Yapılan çalışmalarda bu varyantın bilinen varyantlara göre %43-90 daha hızlı bulaştığı, hastaneye yatış ve ölüm oranında artışa yol açtığı saptanmıştır.

Graham ve arkadaşları, İngiltere’de 4 milyon erişkin COVID hastasının belirti ve test sonuç kayıtlarını içeren uzun dönem veritabanına sahip COVID Belirtileri Çalışmasını ekolojik çalışma için kullanmışlardır. Araştırıcılar, veritabanına ek olarak COVID-19 Genomics UK (COG-UK) Consortium sürveyans verilerini ve bu yeni varyantın tespitinde kullanılan spike-gene target failure (SGTF) ile toplumdaki test verilerini de incelemişlerdir.

COVID Belirti Çalışmasında uzun dönem veri toplamak için bir aplikasyon geliştirilmiştir. Bu aplikasyon aracılığıyla 1,767.914 katılımcıdan demografik özellikleri, genel durumları, belirtileri ve şiddeti, hastaneye yatış gerekliliği hakkında günlük bilgi toplanmıştır.

Bu ekolojik çalışmada reenfeksiyon olasılığı, pozitif olarak bildirilmiş iki test arasında en az 90 gün bulunması ve ikinci pozitif testten en az 7 gün önce belirti bildirilmemesi olarak tanımlanmıştır. B.1.1.7 varyantının yol açtığı SARS-CoV-2 enfeksiyonları genomik veriler kullanılarak saptanmıştır.

Çalışma bulguları hastalık oranları, B.1.1.7 varyantının COVID-19 semptomlarının ve hastalık süresi ile ilişkisiz olduğuna işaret etmektedir. Olası reenfeksiyon sıklığının bölgesel vaka sayısı ile ilişkili olduğu, ancak diğer varyantlara göre daha yüksek olmadığı saptanmıştır. Bu verilere dayanarak B.1.1.7 varyantının reenfeksiyon riskini arttırmadığını söylemek mümkündür.

B.1.1.7 varyantı ile yapılan bu ilk klinik çalışma COVID belirtileri, hastalık süresi ve reenfeksiyon oranlarında artış göstermediği için halk sağlığı açısından bu varyantın COVID önlemleri ve izleminde değişiklik yapılmasına gereksinim olmadığına işaret etmektedir.

Çalışmanın klinik aplikasyon üzerinden kişi bildirimi ile yapılması, asemptomatik vaka ve hastaneye yatış oranlarını yerinde tespit edilememesi, demografik özelliklerin etkilerinin ölçümlenememesi ve mortalite oranlarını net olarak ortaya koyamaması gibi kısıtlılıklara sahip olmasına rağmen örneklem büyüklüğü, uzun dönem takip ve İngiliz toplumunu önemli ölçüde kapsaması nedeniyle semptomatoloji ve hastalık süresi açısındanbilgi sağlamaktadır. Çalışmanın bu kuvvetli noktalarına dayanarak B.1.1.7 varyantının semptomatoloji ve hastalık süresinde değişikliğe yol açmadığını, reenfeksiyonun %0,7 gibi düşük bir orana sahip olduğunu söylemek mümkündür. Bu çalışmanın en önemli sayılabilecek çıkarımı, B.1.1.7 varyantının daha fazla bulaştırıcı olmasına rağmen semptomlarda değişikliğe sebep olmaması mevcut test veya gözetim altyapısının özel olarak B.1.1.7 varyantı için değişmesi gerekmediğini göstermektedir. Ek olarak, yeniden enfeksiyon oranında belirgin bir artış olmadığı göz önüne alındığında, aşıların B.1.1.7 varyantına karşı etkili kalması muhtemeldir.