Depresyondaki Anneler Çocukları İle Senkronize Olamıyor

İnsanlarla etkileşim halindeyken karşımızdaki kişiler ile senkronizeyizdir; iletişimizin güzel gittiğini bilir ve konuşmalardan keyif alırız. Çalışmada ise depresyondaki annelerin çocukları ile olan senkronizasyonunu incelenerek psikolojilerine olan etkilerini anlamaya çalışılmış.

Bu amaçla 7-11 yaşları arası çocukları olan 44 depresyon öyküsü olan 50 depresyon öyküsü olmayan annenin sosyal iletişim ölçüsü olarak kalp hızı değişkenliği kullanılarak, çocukları ile yaptıkları pozitif ve negatif diyaloglar esnasında ölçülmüş. İlk diyalogta anne çocuk harika bir tatil planı yaparken, ikinci diyalogta ise aralarında geçen en son tartışma konusu (ör; ödevler, TV izleme, eve zamanında gelme, okul problemleri vb) hakkında konuşulmuş.

Depresyon öyküsü olmayan anneler negatif konuşmalar sırasında çocukları ile benzer psikolojik senkronizasyonunu gösterirken (tartışmanın negatif ve pozitif anlarında çocukları ile benzer kalp hızı değişkenliği) , depresyon öyküsü olan annelerde bu senkronizasyon olmadığı, hatta konuşma esnasında daha üzgün olan anne ve çocukların birbirleri ile çok farklı şekilde senkronize olduğu gözlenmiş. Depresyon öyküsü olmayan anne ve çocuklar arasında ise müthiş bir uyum söz konusu imiş. Bazı anne çocuklarda hayatları ile ilgili olan negatif tartışmalar sırasında bile anlık değişikler uyum içerisinde gitmiş. Bunun zor tartışmalar esnasında koruyucu psikolojik mekanizma olarak geliştiğini ancak depresyon öyküsü olan annelerde bu mekanizmanın tam tersi yönde çalıştığını belirten araştırmacılara göre bir kişi iletişime daha konsantre olur iken diğeri etkileşimde uzaklaşmakta. Dolayısıyla bu iki kişi birbirinden uzaklaşarak, konuşmadan daha üzgün bir şekilde ayrılıyor.

Sonuç olarak çalışmaya göre iletişimler sırasındaki senkronizasyon aile pskilojisini olumsuz olarak etkileyerek nesiller arası geçişine neden olabiliyor.