İndolen Non Hodgkin Lenfomalarda İdeal Tedavi Planı Nasıl Olmalıdır?

Bilim insanları, yaygın olarak indolen Non Hodgkin lenfomalar (iNHL'ler) olarak bilinen olgun B hücreli neoplazmaların, benzer hastalık süreçlerini ve tedavi paradigmalarını paylaşan heterojen bir malignite grubu olduğunu belirtmişlerdir. Bu lenfomalar genellikle tedavi edilemez olarak kabul edilmektedir. Uzmanlar tanıda genç olanlar ve ilk sistemik tedaviyi takiben hızla ilerleyen veya agresif lenfomalara dönüşme yaşayanlar hariç, çoğu hastanın yaş eşleştirilmiş popülasyonunkine benzer bir yaşam süresi bekleyebileceklerini belirtmişlerdir. iNHL yönetimindeki temel dayanak, erken tedavinin sağkalımı iyileştirmemesi ve birçok hastanın tedavi endike olmadan önce yıllarca gözlemlenebilmesidir. Her bir iNHL'nin kapsamlı bir incelemesini sağlamak bu yazının kapsamı dışında olmakla birlikte hastalığa özgü mükemmel incelemeler daha önce yayınlanmıştır. Yapılan bu derlemede araştırmacılar, yönetimin ortak paradigmalardan ayrılması gereken benzersiz histolojilere ve senaryolara özel dikkat göstererek, iNHL'lerin tedavisinde genel kavramlara odaklandıklarını bildirmişlerdir. Ayrıca lenfositlerin hemen hemen her organ sisteminde yer aldığından, izole edilmiş bir nodal veya ekstranodal hastalık bölgesinin ortaya çıkmasının ilgi çekici olduğunu ifade etmişlerdir. Lokalize sunumun bir şans meselesi olup olmadığı veya lenfomayı farklı bir bölgeye yönlendiren doğal bir biyolojik özelliği temsil edip etmediği sorusunu gündeme getirmektedir. İkinci hipotez, radyoterapiye (RT) kıyasla gözlemle tedavi edilen lokalize foliküler lenfoma (FL) olan titizlikle evrelenmiş hastalarda benzer şekilde düşük ilerleme oranları ile desteklenmektedir. Ayrıca, birkaç çalışma, lokalize FL'nin genellikle benzersiz bir genetik profil, daha düşük BCL2 / IGH translokasyon oranları ve yerel mikroçevresel özelliklere daha yüksek bir bağımlılıkla karakterize edildiğini ileri sürmüştür. Araştırmacılar benzer gözlemlerin, model dışı bölgeleri içeren benzersiz iNHL histolojileri için de geçerli olduğunu belirtmişlerdir. Hastaların %15-30'unda görülen lokalize hastalık, iNHL'nin tedavi edilebilir olarak kabul edildiği birkaç durumdan biri olmakla birlikte RT'yi takiben, hastaların %90'ından fazlasının tam bir yanıt (CR) elde edecek ve ışınlanmış alanda çok az rekürrens meydana geleceği bildirilmiştir. Araştırmacılar yaklaşık %50'sinin 10 yılda ilerlemeden uzak kalacağını ve bu sürenin ötesinde birkaç nüksün meydana geleceğini belirtmişlerdir. Ayrıca pozitron emisyon tomografisi (PET) ile gelişmiş evrelemenin, kemik iliğinin (BM) moleküler testi ve azaltılmış toksisite ile RT uygulamasındaki modern gelişmeler nedeniyle bugünkü yanıt oranlarının önemli ölçüde daha yüksek olabileceğini ifade etmişlerdir.

İdeal tedavi planı

Çalışmada genomiklerin ve moleküler yol değişikliklerinin tedavi kararları üzerindeki etkisi dahil olmak üzere, alandaki açık sorular ele alındığı bildirilmiştir. Ek olarak, nodüler lenfosit baskın Hodgkin lenfoma, tüylü hücreli lösemi, dalak tutulumlu lenfoma ve ekstranodal bölgelerin birincil lenfoması dahil olmak üzere nadir klinik durumların yönetimi gözden geçirilmiştir. Son olarak araştırmacılar, yeni hedefli tedaviler, antikorlar, antikor-ilaç konjugatları, bispesifik T hücresi angajmanları ve kimerik antijen reseptörü T hücresi terapisine ilişkin bir perspektif dahil ettiklerini belirtmişlerdir. Sonuç olarak yapılan çalışmalar iNHL tedavisi, klinisyenlerin potansiyel toksisiteleri tedavinin yararları ile dengelemeleri gereken hematolojinin en büyüleyici ve hızlı gelişen alanlarından birisi olduğunu ortaya koymuştur. Her hastaya tedaviyi uyarlamak için hastalık seyrine yakın bir aşinalık ve moleküler yolların anlaşılması gerekmektedir. Araştırmacılar ideal tedavi planının, hastaların yaşam kalitesini ve uzun ömürlülüğünü korurken uzun yıllar etkili kalacak olan bir tedavi planı olduğunu belirtmişlerdir.