Mutasyona Uğramış Akciğer Adenokarsinomunda Metformin Artı Tirozin Kinaz İnhibitörlerinin Etkisi

Akciğer kanseri her yıl 1.6 milyondan fazla ölümle önemli bir halk sağlığı sorunu olmaya devam etmektedir; dünya çapında kansere bağlı ölümlerin önde gelen nedenidir. Endişe verici insidans oranına ek olarak, akciğer kanseri olan hastaların % 75'i, uzun dönemli hastalık kontrolüne ulaşmada terapötik seçenekler genellikle yetersiz olduğunda, geç aşamada teşhis edilir. Bununla birlikte, hedeflenebilir moleküler değişikliklerin keşfi, hedefe yönelik tedaviye duyarlı akciğer kanseri hastalarının bir alt kümesini özetlemektedir. Özellikle, akciğer kanserinde yaygın bir genetik değişiklik olan epidermal büyüme faktörü reseptör gen (EGFR [[OMIM131550]), spesifik tirozin kinaz inhibitörlerine (TKI) potansiyel duyarlılık kazandırır. Epidermal büyüme faktörü reseptörü (EGFR) -TKI'lerin kullanımı hasta sonuçlarında önemli ölçüde iyileşme göstermektedir. Ancak, nihayetinde hastalar edinilmiş direnç nedeniyle ilerleme gösterir. Mevcut araştırmalar, antianjiyogenikler, bağışıklık kontrol noktası inhibitörleri ve poli-adenosin difosfat riboz polimeraz (PARP) inhibitörlerinin eklenmesi de dahil olmak üzere EGFR-TKI'lerin uzun süreli etkinliğini artırabilecek terapötik kombinasyonlara odaklanmaktadır. Bununla birlikte, bu kombinasyonların bazıları yüksek toksik etki riski ile birlikte gelir ve bazı durumlarda hayatta kalma avantajı gösterememektedir.

Metformin hidroklorür, yeniden kullanıma hazırlanan antikanser ilacı olarak ortaya çıkmaktadır. Klinik öncesi ve retrospektif çalışmalar, akciğer kanseri de dahil olmak üzere çok çeşitli neoplazmlarda sonuçları iyileştirdiğini göstermiştir. Özellikle, metformin ve epidermal büyüme faktörü reseptörü (EGFR) –trirozin kinaz inhibitörleri (TKI) arasındaki sinerjistik bağlantıya ilişkin kanıtlar birikmektedir.

EGFR-TKİ Artı Metformin Tedavisinin Etkileri

Bu çalışmanın amacını, EGFR-TKİ artı metformin tedavisi alan ileri evre akciğer adenokarsinomu olan hastalarda progresyonsuz sağ kalımı (PFS) tek başına EGFR-TKİ alanlara kıyasla değerlendirilmesi oluşturmaktadır. Çalışma kapsamında, Meksika Mexico City'de Instituto Nacional de Cancerología'da (INCan) açık etiketli, randomize, faz 2 denemesi gerçekleştirildi. Uygun hastalar 18 yaş ve üzerindeydi ve aktive edici EGFR mutasyonu olan histolojik olarak evre IIIB-IV akciğer adenokarsinomuna sahip olduğu görülmüş. Bu hastalar, EGFR-TKI artı metformin hidroklorür (günde iki kez 500 mg) veya sadece EGFR-TKI almak üzere rastgele ayrılmıştır. Tedaviye dayanılmaz toksik etkiler ortaya çıkana veya rıza kesilene kadar devam edilmiştir. Çalışmanın sonuçları şu şekilde kaydedildi: Birincil sonuç, tedavi etme amaçlı popülasyondaki PFS idi. İkincil sonuçlar, objektif yanıt oranı, hastalık kontrol oranı, genel sağ kalım (OS) ve güvenliği içermektedir. Bulgular incelendiğinde, 31 Mart 2016 ve 31 Aralık 2017 tarihleri arasında toplam 139 hastanın (ortalama [SD] yaş, 59.4 [12.0] yıl;% 65.5 kadın) EGFR-TKI (n = 70) veya EGFR-TKI artı metformin (n = 69) almak üzere rastgele atandığı görülmüştür. Ortalama PFS, EGFR-TKI artı metformin grubunda (13.1;% 95 CI, 9.8-16.3 ay), EGFR-TKIs grubuna (9.9;% 95 CI, 7.5-12.2 ay) kıyasla önemli ölçüde daha uzundu (tehlike oranı, 0.60) % 95 Cl, 0.40-0.94; P = .03). Kombinasyon tedavisi alan hastalar için ortalama OS'de anlamlı olarak daha uzun olduğu ortaya konmuştur (31.7;% 95 CI, 20.5-42.8 ve 17.5;% 95 CI, 11.4-23.7 ay; P = .02).

Elde edilen bu sonuçlara göre, bu çalışma, bilindiği kadarıyla, ileri evre akciğer adenokarsinomlu hastalarda standart EGFR-TKI tedavisine metformin eklenmesinin PFS'yi önemli ölçüde iyileştirdiğini ileriye dönük olarak gösteren ilk çalışmadır. Bu sonuçlar 3. faz, plasebo kontrollü çalışmanın tasarımını haklı çıkarmaktadır.