Omega-3 Yağ Asitleri ile Doza Bağlı Atriyal Fibrilasyon Riski

Dört randomize klinik çalışmaya ait veriler omega-3 yağ asidi alımı ile doza bağlı atriyal fibrilasyon (AF) riskinde artış olabileceğini ileri sürmektedir. İlişkiyi değerlendirmek için yapılan en son çalışma VITAL-RHYTHM, düşük doz omega-3 yağ asitleri veya D vitamini takviyesinin AF riskini önemli ölçüde etkilemediğini bulunmuştur.

İlk olarak geçen yıl Amerikan Kalp Derneği toplantısında sunulan çalışma Amerikan Tıp Birliği dergisinde (JAMA) çevrimiçi yayınlanmıştır. Makale ile birlikte yayınlanan 'Editörün Notu' diğer üç randomize klinik çalışma ile birlikte bu sonuçların AF riski ile omega-3'ün doza bağlı ilişkisinin olası olduğunu belirtmektedir. JAMA editör yardımcısı Dr. Gregory Curfman tarafından yazılan not, son 2 yılda dört randomize klinik çalışmanın omega-3 yağ asidi alımı ile AF riski ilişkisine dair veri sağladığını belirtmiştir. Yüksek dozlarda (4 g / gün) omega-3 yağ asitlerinin etkisini değerlendiren STRENGTH ve REDUCE-IT çalışmalarında, kalp hastalığı (veya yüksek riski) bulunan kişilerde omega-3 gruplarında kontrol grubuna göre AF riskinde istatistiksel olarak oldukça anlamlı bir artış saptanmıştır.

Yakın zamanda miyokard enfarktüsü geçirmiş yaşlı hastalarda yapılan OMEMI çalışmasında 1.8 g/gün dozda omega-3 AF riskinde istatistiksel olarak anlamlı bulunmayan bir artış göstermiştir. Ve şimdi, VITAL-RHYTHM çalışması düşük dozda (840 mg/gün) omega-3 ile AF gelişme riski arasında bir ilişki bulamamıştı 'Omega-3 yağ asitlerini özellikle yüksek dozlarda almayı tercih eden hastalar yaygın görülen ve tehlike potansiyeli olan AF riski konusunda bilgilendirilmeli ve izlenmelidir' sonucuna varıyor Curfman.

VITAL-RHYTHM çalışmasının yazarları 'Bildiğimiz kadarıyla, bu çalışma uzun bir süre boyunca yeterince büyük bir popülasyonda AF için herhangi bir girişimin etkisini ileriye dönük olarak test eden ilk randomize ve plasebo kontrollü çalışmadır' diyor. VITAL-RHYTHM çalışması, Amerika Birleşik Devletleri'nde 50 yaş ve üstü 25.871 erkek ve kadında kardiyovasküler hastalık ve kanserin birincil önlenmesinde 2000 IU vitamin D3 ve / veya 840 mg deniz omega-3 yağ asitleri (460 mg EPA ve 380 mg DHA) günlük takviyesinin etkisini değerlendiren VITAL çalışmasının içine yerleştirilmiştir. Sonuçlar medyan 5,3 yıllık tedavi ve izlem süresi boyunca, birincil sonlanım noktası olan AF ortaya çıkış oranının %3,6 olduğunu göstermiştir. Bu oran EPA / DHA grubu ve D3 vitamini grubunda %3,7 ve plasebo grubunda %3.4 bulunmuştur.

Yazarlar 'Genel olarak, bu bulgular birincil AF önlenmesi için ek EPA-DHA veya vitamin D3 kullanımını desteklemez ve bu yaygın olarak kullanılan takviyelerle ilişkili büyük bir AF riskinin bulunmadığına dair güvence sağlar.' sonucuna varmışlardır. REDUCE-IT ve STRENGTH çalışmalarında yüksek doz omega-3 yağ asitleri ile AF insidansında önemli artışların görüldüğünü kaydederek 'AF riski üzerindeki olumsuz etki doza bağlı olabilir ve daha yüksek dozlarda EPA AF üzerindeki önemli olumsuz etkiden sorumlu olabilir.' diye eklemişlerdir.

Araştırmacılar, bildikleri kadarıyla bunun D3 vitamini takviyesinin etkisini değerlendiren tek randomize çalışma olduğunu ve sonuçların etkiyi saptamadığını söylüyor. D vitamini düzeyleri düşük kabul edilen (<20 ng/ml) hastalarda yapılan alt grup analizlerinin bir yarar göstermediğini fakat küçük bir popülasyonda bunu saptamanın zor olduğunu ekliyorlar. Çalışma popülasyonunda Omega-3 yağ asidi veya D vitamini için AF riskinde bir fark saptanmamakla birlikte seçilmiş alt gruplarda randomize tedavi ile ilişkili AF riskinde artış gözlendiğini belirtiyorlar. Omega-3 yağ asitleri için, AF riski uzun boylu bireylerde orta derecede artarken, D3 vitamini için daha genç bireylerde ve daha az alkol kullananlarda artış gözlenmiştir.

'Tehlike oranları ve etkileşim testleri anlamlı olmasına rağmen, bu alt grup analizleriyle ilişkili P değerleri çoklu karşılaştırmalar için ayarlanmamıştır. Bu nedenle, bu bulgular dikkatle yorumlanmalıdır' diye uyarmaktadırlar.