Yeni Antienflamatuar İlaçların Geliştirilmesine Olanak Sağlayabilecek Bir Çalışma Yapıldı

Enflamasyon, vücudun yaralanma veya enfeksiyona tepki verme sürecidir fakat bu süreç kontrol dışı kaldığında hastalıklara neden olabilir.

Kemokinler, G proteine ​​bağlı reseptörler (GPCR'ler) ailesinin üyeleri olan kemokin reseptörlerine bağlanan, bağışıklık hücrelerinin enfeksiyon veya enflamasyon bölgelerine göçünü uyaran küçük kemoatraktan proteinlerdir. Kemokinler kan damarlarına salınır ve beyaz kan hücrelerinin dış zarlarında gömülü olan kemokin reseptörlerini aktive eder. Bunun daha önce bir açma-kapama anahtarı gibi gerçekleştiği düşünülürken, bilim adamları kemokin reseptörünün, bir kemokin daha güçlü bir sinyal verdiği ve diğerinin daha zayıf bir sinyal verdiği bir 'dimmer anahtarı' gibi davrandıklarını bulmuşlardır. Kemokinler ve reseptörleri, normal bağışıklık fonksiyonu ve enflamatuar hastalıklarda lökosit trafiğini birlikte düzenlerler. Farklı kemokinler aynı reseptörde farklı tepkilere neden olabilirler. MCP-2 (CCL8) ve MCP-3 (CCL7) kemokinleri, monosit kemoatraktan protein-1'e (MCP-1, CCL2 olarak da bilinir) kıyasla, paylaşılan reseptör CCR2'nin kısmi agonistleri olup, ateroskleroz, obezite ve tip 2 diyabet patolojisine katkıda bulunan monositler ve makrofajlarların trafiğinde anahtar rol oynar.

Avustralya’dan araştırmacılar yaptıkları çalışmada, kimerik MCP proteinleri ve mutasyon geçirmiş CCR2 reseptörlerini kullanarak, kemokinin N-terminal bölgesinin, hem reseptör bağlanma afinitesinin hem de reseptör aktivasyonunun etkinliğini belirlemede önemli rol oynadığını gösterdiler. CCR2'nin transmembran alanlarındaki bir bölgenin, kemokin-reseptör etkileşimleri için kritik bir bölge olduğunu buldular. Araştırmacılar, MCP-1 ve MCP-3 kimeraları ile yapılan deneyler sonucunda, CCR2'deki bu iki kemokinin bağlanma ve sinyal seçiciliğinin temel belirleyicisi olarak, kemokin amino terminal bölgesini belirlediler. CCR2 mutantlarının analizinde, kemokin amino ucunun, diğer bazı kemokinlerin reseptörlerinin küçük alt-cepleri ile olan etkileşimlerinden farklı olan, CCR2 transmembran helikal demetindeki ana alt-cepleri ile etkileşime girdiğini gösterdiler.

Araştırmacılar çalışma ile elde edilen bulguların, CCR2 sinyalizasyonunun patolojiye katkıda bulunduğu hastalıkları tedavi etmek için küçük moleküllü inhibitörlerin geliştirilmesine yardımcı olabileceği düşünüyorlar.